Voor het eerst is Katelijne bij het maken van een voorstelling vertrokken vanuit een heel persoonlijk gegeven: het missen van haar overleden vader. Vanuit de behoefte om de onzichtbaarheid van rouw weg te nemen en nog maar eens te benadrukken dat er geen stappenplan of eindpunt is, geeft ze een inkijkje in hoe de rouw zich een weg door haar leven baant en zich op de meest ongewenste momenten door alle poriën in haar lijf naar buiten wringt. De zoektocht was: het persoonlijke omzetten naar een universeel verhaal. Haar wens was: het publiek iets laten vóélen. 

Swomp is een moeras. Het zit vol druppels die emmers hebben doen overlopen, diepe dalen en scherpe randjes. Het is er oorverdovend stil, want de taal is kwijt. Maar als je diep genoeg zinkt, kan je ook lachen. Want er is clown.