Deep Time: een pleidooi voor menselijke tijd
In haar voorstelling Deep Time geeft Boons dit verzet een gelaagde vorm. Hierin speelt ze met het deconstrueren van tijd: hoe ervaar je tijd wanneer je niet denkt in seconden of uren, maar in frequenties, herhalingen en vertragingen?
Een van de meest indringende scènes laat danser Spencer Dickhaus zien, die aan het begin van de voorstelling als een plant op de grond ligt. Later in de voorstelling keert dit beeld terug: dit keer wordt hij ontdaan van zijn masker en blijft alleen zijn kwetsbare lichaam over. “Dat moment waarin Karolina Szymura voor hem zorgt, raakte me diep. Het is traag, intiem, en legt bloot hoe essentieel het is dat we voor elkaar zorgen, zelfs als de ander niet kan reageren.”
Voor Boons is Deep Time geen sciencefiction, maar een spiegel van onze tijd. “We groeiden op met de hoop dat verandering mogelijk was als je ergens voor vocht. Maar nu voelen we machteloosheid en zien we rechten verdwijnen. Dat sijpelt de studio binnen, of je wilt of niet. Deep Time is geen letterlijk politiek statement, maar het belichaamt de zeitgeist: het collectieve gevoel van nu.” Door het versnellen en vertragen van bewegingen ontregelt ze de digitale logica van fragmentatie.
“Technologie breekt tijd op in stukjes. In Deep Time zoek ik juist naar een ervaring die niet versnipperd is. Pas wanneer zorg en menselijkheid in beeld komen, ervaar je echte tijd. Het is een pleidooi om ons lichaam opnieuw te voelen en menselijke tijd terug te winnen.”
