Billen, Beethoven en Bumble
Kikker Stelt Voor… David Roos!
Acteur, schrijver en theatermaker David Roos opent dit seizoen de Kikker Stelt Voor-reeks. In Pygmalion, of de billen van het beeld verweeft hij Beethoven’s Derde Pianoconcert met de klassieke mythe van Pygmalion — de beeldhouwer die verliefd werd op zijn eigen creatie — en kijkt hij met een frisse, queer blik naar verlangen en vorm. Het resultaat? Een voorstelling die zowel meeslepend als grappig is, en bovenal urgent. In dit interview ontdekken we hoe David dit verhaal tot leven bracht, wat hem inspireerde en waar hij was toen hij genomineerd werd voor de Toneelschrijfprijs 2025.
In de reeks Kikker Stelt Voor stellen we jonge theatermakers aan je voor. Makers die nog niet eerder bij ons te zien waren krijgen in deze reeks een podium.
Wanneer wist je: dit verhaal moet op het podium?
De voorstelling is geboren vanuit een simpel idee op de toneelschool: wat gebeurt er als je een toneeltekst precies schrijft op de melodie van een muziekstuk? Daardoor bepaalt de muziek – Beethoven dus – wat ik in de voorstelling zeg, of ik dat nou wil of niet. In het maakproces was dat het grootste aha-moment: de klassieke muziek als prachtige maar tegelijk dwingende mal. De voorstelling gaat over hoe we ons proberen los te worstelen van vastgeroeste ideeën over schoonheid en identiteit, om er altijd weer in terug te vallen.
Zijn er bepaalde situaties of eigenschappen van personages uit de voorstelling waarin je jezelf herkent?
In het stuk vermeng ik meerdere personages die eigenlijk allemaal verlangen naar iets wat zo mooi is dat je erin op kan gaan, waardoor opeens de hele wereld lijkt te kloppen. Dat doen ze op verschillende manieren en in verschillende door elkaar heen verweven tijden, maar in zekere zin ben ik het allemaal zelf. (Maar ook niet natuurlijk, dat is de grap van het theater!) Bovendien moet ik toegeven dat ik net als de hoofdfiguur, de beeldhouwer Pygmalion, de billen van een standbeeld behoorlijk opwindend kan vinden.

Heb je tijdens het schrijven een vast ritueel of gewoonte, of vloeit het vooral uit de mouw?
Ik ben een eindeloze schaver. De tekst van Pygmalion verander ik nog steeds voortdurend. Dat is een voordeel van toneelspelen ten opzichte van beeldhouwen: wat je maakt hoeft nooit af te zijn. Soms kies ik op het podium pas welke versie van een zin die dag het lekkerst voelt. Het is ook een nadeel trouwens, want ik kan het schrijven moeilijk loslaten. Er zijn nog steeds zinnen die knagen…
Zonder al te veel te verklappen: Wat is jouw favoriete zin of moment uit de voorstelling en waarom?
Ik ben zelf erg blij met de eerste zin. Die duurt namelijk ontzettend lang, al is hij ook erg kort. Het zijn eigenlijk maar drie woorden, maar daar ben ik dus best even mee bezig. Een ander favoriet momentje is als de muziek voor het eerst volop te horen is en ik daaroverheen spreek. Spreken over het pianoconcert heen voelt als vliegen.

Voor deze voorstelling ben je genomineerd voor de Toneelschrijfprijs 2025. Waar was je toen je het nieuws hoorde? Hoe reageerden vrienden en familie?
Ik was met iemand aan een voorstellingsconcept aan het werken. We gingen net lunchen, toen ik plotseling gebeld werd. Toen heb ik maar een broodje met extra veel ricotta besteld. Ik was totaal verrast – niet alleen omdat het de eerste keer was dat ik ergens voor genomineerd ben, maar ook omdat het meestal al wat meer gerenommeerde auteurs zijn. Eerdere winnaars zijn grote voorbeelden van mij, zoals Judith Herzberg en Ramsey Nasr. Echt megavet dus. Zoiets vonden m’n ouders en familie ook: megavet.
Het juryrapport omschreef de voorstelling als:
"Een schrijver die met een pen gedoopt in humor, poëzie en verlangen een uitzonderlijke theatertekst componeerde: filosofisch én toegankelijk, esthetisch én entertainend. Geil, grappig en gelaagd!"
Hoe zou jij zelf de voorstelling in drie woorden omschrijven?
Billen, Beethoven en Bumble. Of Baccio Bandinelli, bioscoopbedoeningen en botergeil.
