In Bitemarks on her tongue creëert theatermaker Sue-Ann Bel een ruimte voor haar stemgeluid. Een fysieke performance over de geluiden en de stiltes die in onze innerlijke wereld leven. Laag voor laag pelt ze haar schreeuw af en onderzoekt ze het verlangen dat eronder zit: een verlangen naar geborgenheid in de harde realiteit van een onvoorspelbare wereld. In deze fysieke, beeldende, muzikale reis begint zij zich langzaam af te vragen of ze beter in haar moeders baarmoeder had moeten blijven. Gedragen door het warme vruchtwater en in stilte fantaseert ze over dat bevrijdend gevoel.
 
Deze versie van Bitemarks on her tongue is een doorontwikkelde versie. Sue-Ann geeft toe aan haar eigen vermoeidheid en het vechten tegen onrecht maar put tegelijkertijd ook kracht uit het nemen van een stapje terug. Hoe bevrijdend is het om te schreeuwen? Is dat nog steeds zo? Is schreeuwen nodig om de emotionele resetknop in te drukken?