Hier, waar het landschap hapert tussen droomtoestand en vertraging, schokt het lichaam in een systeem van kunstmatig verlangen. Een lichaam dat te gespannen is om te rusten en te leeg om te eten.

Trevoga's tweede grote productie, XX-63, is een multidisciplinaire duik in de versplinterde emoties van Gen Z. Het is een fysieke, hallucinante dansvoorstelling, gevormd door pop-trauma, eindeloos scrollen en techno-verlangen. De makers noemen het een “wachtkamer in een dystopische fantasie”. De voorstelling onderzoekt wat er gebeurt als alles te veel wordt: overprikkeld raken, dissociëren of fysiek weg willen vluchten, gecombineerd met een bloeddorstige choreografie van verlangen.

XX-63 staat symbool voor ons kunstmatig verlangen en digitale verslaving, waarin elke emotie een schouwspel wordt.  In deze wereld vergaat niets: genot wordt verwerkt en verpakt, rouw wordt eindeloos uitgesteld door algoritmes.

Trevoga is geen collectief, maar een spanningspunt in het culturele landschap, een kanaal voor belichaamde angst in een overprikkelde wereld. Trevoga haalt hun inspiratie uit de sfeer van crisis: popmuziek uit slechte economische tijden, uitputting door technologie en clubcultuur. Wat in de samenleving misgaat, vertalen zij naar beweging. Hun werk is rauw, lichamelijk en confronterend. Trevoga wilt niet verzachten of mooier maken. Angst is geen thema maar materiaal. 

De naam Trevoga betekent ‘angst’ in het Bulgaars. Geïnspireerd door underground rave-rituelen, post-Y2K-nostalgie en crisis van het digitale tijdperk, behandelt Trevoga het podium als een dissectietafel voor de identiteit van de 21e eeuw. Zoals Ruzheva schrijft “The capitalist body is not a temple, it’s an abandoned shopping mall.” De performers dansen niet; ze schokken, beven en bezwijken onder druk van overproductie en gebroken verlangens.