In de torenkamer van Venlo zien we twee vrouwen wier lot we maar al te goed kennen: Cassandra en Ophelia, raadgevers van onze nieuwe leider Gertruid Bolwater, beter bekend als Trut. Het is 2050. Nederland is overstroomd en Venlo wist zich dankzij Trut te verdedigen tegen het water. Maar de overwinning trekt klimaatvluchtelingen aan: Hollanders die met hun koffiezaakjes en taco-tenten het zuurvlees en de vlaaien proberen te koloniseren. Terwijl de raadgevers het lot van Trut proberen te sturen, wordt duidelijk wat alle vrouwen in de geschiedenis gemeen hebben: ze worden pas herinnerd wanneer hun einde tragisch is. Vermoord, beroofd van hun stem en verdronken in vergetelheid. Want vrouwen die de waarheid spreken worden teruggedrongen met één woord: hysterisch.
Langzaam wordt duidelijk: haar echte vijand is niet het water, maar het collectieve verlangen om weg te kijken. De drang om alles te verzachten, te vergeten, te vieren — terwijl de wereld op breken staat.
Zo bewaakte Ophelia de vrede.
En droeg Cassandra de waarheid.
En zo vocht ook Gertruid voor de mensen.
TRUT is een muzikale, theatrale ode aan de ongewenste waarzegsters van deze tijd. Een ritueel voor vrouwen die weigeren hun intuïtie weg te lachen. Een schreeuw van binnenuit, in de taal van strijd, poëzie en popmuziek.
“Het moedigste dat je ooit zult doen, is leven in de waarheid
en je hart laten spreken, zelfs als niemand haar gelooft.”
