Zarah Bracht/Theater Rotterdam
I'd rather die
Theater
wij en de wereld
wie ben ik
Je hebt een keuze: geef je je over aan de ander of kies je voor jezelf? En wat als die laatste betekent dat je een afgrond in moet springen? Wat als je zo gewend bent om je aan te passen dat een keuze voor jezelf het meeste pijn doet?
In I’d rather die onderzoekt regisseur Zarah Bracht het vrouwelijke daderschap. Of preciezer: wat gebeurt er wanneer vrouwen losbreken van verwachtingspatronen en zich niet meer aanpassen? Drie performers gaan op zoek naar antwoorden in een gewelddadige, groteske en krachtige voorstelling.
I’d rather die borduurt verder op haar eerdere voorstelling Children of Happyland (2021), waarin Zarah zich afvroeg hoe vermijding en zucht naar harmonie leiden tot intern geweld. Deze nieuwe voorstelling focust op confrontatie en verzet door vrouwen. Welke conflicten zou hun onaangepastheid veroorzaken en welke kracht schuilt er in het delen van geweldsfantasieën tegen het patriarchaat? Hoe ziet een middelvinger naar het systeem eruit?
Concept en regie - Zarah Bracht Performers - Merel Severs, Ruth Borg, Merette van Hijfte Kostuumontwerp - Carly Everaert Video en lichtontwerp - Hendrik Walther Decorontwerp - Jette Vogel Regieassistent - Flora Nacer Campagnebeeld - Rosa Quist
Zarah Bracht (Hamburg, 1990) komt in haar jeugd uitsluitend in aanraking met repertoiretoneel. In Hamburg en Berlijn assisteert Zarah bij verschillende producties van grote stadstheaters (Thalia Theater en Deutsches Theater Berlin) voordat ze begint aan de regieopleiding te Amsterdam, waar ze in 2016 afstudeert. Als regisseur ontwikkelt ze een theatertaal die gebaseerd is op beeld en beweging en gebruikt tekst eerder als toevoeging dan als uitgangspunt.
Sinds 2018-2019 is Zarah als vaste maker verbonden aan Productiehuis Theater Rotterdam waar ze Wholesale Destruction maakte. Being wrong and how to admit it is haar tweede voorstelling bij Productiehuis TR. Ze verhoudt zich tot hedendaagse politieke en sociale thema’s, maar blijft ver van een journalistieke of documentaire benadering. In plaats daarvan onderzoekt ze de sentimenten en driften die onder de oppervlakte van maatschappelijke debatten sluimeren. In een compositie van beelden, muziek, beweging en tekst creëert ze een intrigerende en soms surreële wereld waarin ‘de boodschap’ eerder gevoeld dan begrepen kan worden.