STAN steunt jonge makers onder de noemer medeSTANders. Jonge makers mogen onder hun vleugels een voorstelling uitwerken. Zowel Scarlet Tummers als Atta Nasser hebben al een band met het gezelschap: Atta maakte deel uit van Move (on) en Orphans, Scarlet van Somnia en De Kersentuin. In 2020 volgde haar creatie van A Separation, een STAN-voorstelling met als uitgangspunt de gelijknamige Iraanse film van Asghar Farhadi.

Eind 2019 werd Club Gewalt door de New York Times genoemd in de lijst met het beste theater uit Europa.

BOG. stond eerder al met de voorstellingen MEN. de mening herzien (2015), ONE. (2015), GOD. (2015), KID. (2018), Iemand die slaapt (2019), FIK. (2019) en ALL. a solo by Lisa Verbeelen (2019) in Theater Kikker.

Tijdens de zomer van 2018 werd Davy Pieters met twee voorstellingen geselecteerd voor de De Biënnale van Venetië. In het najaar 2018 maakte zij met Theater Rotterdam How to Build a Universe en in het voorjaar van 2019 What we leave behind met Theater Utrecht. How to build a Universe kreeg de VSCD mimeprijs 2019.

Hij vertrekt altijd vanuit een persoonlijke fascinatie: zo onderzocht hij in zijn in zijn eigen voorstellingen The Bitchboy Project (2018) zijn eigen genderfluïditeit en in Männerbund (2019) scheen hij een nieuw licht op de Tweede Wereldoorlog vanuit een homoseksueel perspectief. Als onderdeel van de maatschappelijke beweging Boys won’t be boys legt Lars de focus op de fluïditeit van het lichaam, door de archetypes van het feminiene en het masculine te doorgronden en te ontstijgen.

theatergroep ECHO is opgericht in 2010 door Anna Schoen en Lotte Dunselman. Zij hebben binnen het Nederlandse theaterlandschap een eigen theatervorm ontwikkeld, in wisselende samenwerking met gerenommeerde theatermakers en aanstormend talent. Het artistiek leiderschap werd sinds het bestaan van ECHO in dit duoverband ingevuld. Met ingang van 2020 is Anna Schoen artistiek leider van ECHO en is Lotte Dunselman als speler verbonden.

Echo was te zien in Theater Kikker met de voorstellingen Tussentijd (2012), Columbina (in samenwerking met De gemeenschap in 2013), Stel je bent een koe (2014), Botten (2015), Burgerlijke Schemering (2017), Hotel Informatie (2018) de Moraalridder (2018) Club Catharsis (2019) en Echo (2022).

De Poezieboys is een samenwerking tussen acteurs Jos Nargy & Joep Hendrikx, beiden afkomstig van de HKU. Samen besloten ze hun liefde voor poëzie te delen in theatrale poëzieavonden. Zo doken ze eerder in het werk van Allen Ginsberg en Joseph Brodsky, en maakten een voorstelling over Simon Vinkenoog. Ook organiseerden ze poëzieavonden met jonge (levende!) dichters en richten ze de Poeziebar (voorheen de ‘Poezieclub’) op. Samen met muzikant Bas Prins brengen zij de beste poëzie van dit moment, geïnspireerd op die ene legendarische avond in Carré. En natuurlijk met als doel: uitverkochte, dampende en joelende zalen voor de poëzie! Want de wereld kan wel weer wat Rock & Roll & Poëzie gebruiken.

Eerder waren de voorstellingen Yell Penelope (2013) en A mood for deep longing (2014), The Bold, The Bound & The Brittle (2016) en (Un)bound (2018) in Theater Kikker te zien.

Thomas, Sacha en Jos maken volwassenvoorstellingen met een jeugdige blik en jeugdvoorstellingen die zeer geschikt zijn voor volwassenen. Hun werk is beeldend en talig met een transparante speelstijl en jongensachtige energie. Lief zonder zoetsappig te zijn en tegelijkertijd stoer en slim.

De veelzijdige makers zoeken regelmatig samenwerkingen op waarmee ze tot een nieuwe vorm voor hun creaties komen. Zo maakten ze samen met Spinvis de prijswinnende dansvoorstelling/talkshow Howl (Dioraphte Dansprijs 2016). Ze werkten twee jaar aan een serie werken en installaties onder de noemer 60, een project over de perceptie van tijd. Met Interval (2021) onderzochten ze samen met kunstenaar Gosse de Kort de relatie tussen dans en architectuur in een voorstelling die werd genomineerd voor een Zwaan voor beste dansproductie. Voor hun meest recente productie PART deelden ze het podium met de musici van het Ragazze Quartet en geluidsontwerper Salvador Breed.

Jasper van Luijk was bij ons al te zien met Yonder, The Definition of Now (première in september 2016), Bliss en Quite discontinuous. Ook maakte hij bij Maas Theater en dans de jeugdvoorstelling Happily ever after. In 2017 richtte Jasper zijn eigen gezelschap SHIFFT op. Sindsdien produceert hij voorstellingen onder die vlag. In 2020 zag je tijdens de eenmalige editie van Kikker Gemist SHOT 2.0.

Ezra Veldhuis (1991, NL) is beeldend kunstenaar. Ze onderhoudt een hybride praktijk, waarin licht als materiaal en onderwerp centraal staat: ze maakt installaties met monumentale schilderijen, schildert films op pellicule en werkt, voornamelijk als scenograaf en lichtontwerper, aan performances en theatervoorstellingen. Ze creëerde het lichtontwerp en de scenografie van de voorstelling Matisklo, en exposeerde onder meer in In de Ruimte in Gent, Concertgebouw Brugge, MSK Gent en Plagia Rama in Brussel. Haar werk werd geselecteerd voor de KOMASK Prijs en de Grote Ernest Albertprijs, waarvoor ze een eervolle vermelding ontving.

Nina Bobo: Joop wordt geproduceerd door De Passant. De Passant is een jong theatergezelschap onder leiding van schrijver en regisseur Koen Verheijden, zakelijk leider Felix Welsink en dramaturg Eefje van den Broek. De Passant vertelt verhalen waarin de figuranten de hoofdrol spelen om grotere maatschappelijke thema’s bespreekbaar te maken. Door deze verhalen te vertellen, hoopt de Passant mensen met elkaar te verbinden en kleine zaadjes te planten die zullen ontkiemen in bossen van verandering.

Cherish Menzo valt op door haar krachtige, beheerste, onontkoombare fysieke aanwezigheid. In 2016 maakte ze samen met Nicole Geertuida, EFES, een uitputtend duet waarin perfectie en feilbaarheid intrigerende vragen opriepen over hoe wij de mens het liefst zien. Sinds 2018 danst Menzo de solo Sorry, But I Feel Slightly Disidentified… van Benjamin Kahn. Een poging om een cartografie te maken van hoe we de ander ervaren en ontmoeten. Deze voorstelling vloeide voort uit een nauwe samenwerking die in 2017 startte in het kader van Fraslab (Frascati Producties). Vervolgens maakte Menzo LIVE (Het Veem, 2018), een kruising tussen een dansperformance en pop/rock concert in samenwerking met muzikant Müşfik Can Müftüoğlu. In 2019 werkte Menzo verder bij Frascati Producties aan JEZEBEL. Deze voorstelling was in 2021 in Theater Kikker te zien. In 2022 won zij de Charlotte Köhler Prijs voor theater, een aanmoedigingsprijs van het Prins Bernhard Cultuurfonds voor jong theatertalent.

In 2007 maakte Dunja Jocic haar eerste werk No flowers, please. In 2013 werd ze genomineerd voor de Zwaan ‘meest indrukwekkende dansprestatie’ voor haar rol in Midnight Rising van Guy & Roni. Haar tweede film Bird ging in première op het Nederlands Film Festival 2015 en werd genomineerd voor een Gouden Kalf. In 2016 ontving ze de BNG Bank Dansprijs voor Excellent Talent. In 2017 zag je in Theater Kikker Terra Incognita & Bird, in 2019 The Protagonist.

De voorstellingen van ROTOR eindigen vaak op een punt waarop ze opnieuw zouden kunnen beginnen. Het vertrekpunt van ROTOR is het begrip Kung Fu, een woord dat we kennen van de martial arts. Het betekent, “meesterschap door eindeloze herhaling”. Vanuit dit begrip combineert ROTOR verschillende bewegingsdisciplines als mime, parkour en breakdance.

Vanaf 2022 is Kim Karssen als maker verbonden aan Frascati Producties. Hier was ze eerder te zien in samenwerkingen met Florian Myjer: Bloomsbury, Oorlog en Vrede  (Frascati Producties, 2019, nominatie BNG Theaterprijs 2021) Mephisto Park (Frascati Producties, 2019) en Mann Mann Mann  (de Warme Winkel / Frascati Producties, 2022). In 2021 verscheen haar eerste solovoorstelling De Grap (met Benjamin Abel Meirhaeghe / de Warme Winkel in coproductie met Frascati producties).

In 2019 zag je Kim in Theater Kikkers jonge makers reeks ‘Kikker Stelt Voor’ met de voorstelling Oorlog en Vrede die ze samen met Florian Myjer maakte.

Ze maken regelmatig nieuwe voorstellingen die leuk zijn voor kinderen, maar zeker ook voor de ouders. En alles wat daartussen in zit. Het Kleine Theater wil verhalen vertellen op de meest ambachtelijke manier. Zonder te veel gedoe, met mooie muziek en gekke personages. Sprookjes waar ze een eigen draai aan geven, zodat ze niet te eng zijn voor de kleinste en niet saai voor de oudste.

Eerder maakte het gezelschap voorstellingen rondom o.a. ‘Agent en Boef’, ‘Pim & Pom’ en ‘Ssst! De tijger slaapt’ (Uitverkocht Award, de Harmonie).

Als maker bewandelt Rens zijn eigen weg. Hij stopte met de toneelschool om filosofie en Nederlands te gaan studeren, maar het theater heeft hij nooit losgelaten. Met zijn gedichten treedt hij geregeld op in verschillende podia in Nederland en is hij verbonden aan poëziepodium Eigenzinnig.

Tobias Borsboom, de pianist met 'een juweel van een toucher' (Trouw), speelt als winnaar van de Dutch Classical Talent Award en publieksprijs (2015) in de concertzalen van Nederland. ‘Een weergaloze Tobias Borsboom riep zoals meestervertellers eigen de ware spanning op’ (NRC). Tobias zoekt graag de samenwerking op met andere theater- en kunstvormen, wat tot uiting kwam in verschillende muziektheaterproducties. Onder meer zijn eigen productie De Schubertianen & de Housewarming 1826; een getheatraliseerde replica van een muziekavond uit Schuberts leven.

Van 2001 tot 2009 was Van Overloop ensemblelid van theatergezelschap Noord Nederlands Toneel (NNT). In die periode leerde ze Guy Weizman en Roni Haver van Club Guy & Roni kennen. Vanaf 2009 werkte Van Overloop samen met hun dansgezelschap voor verschillende producties, zowel als dramaturg als performer. Van Overloop maakte haar regiedebuut met The Jungle is our House (2016), een productie van Club Guy & Roni. Een jaar later richtte ze haar eigen productiestructuur ShELFISH op. In augustus 2018 ging haar tweede project One Million People and Me in première op Noorderzon Performing Arts Festival Groningen. In 2019 maakte ze de documentaire performance What Lies Beneath. In datzelfde jaar begon ze ook aan een uitgebreid veldonderzoek in de jeugdzorg ter voorbereiding van haar nieuwste productie Life & Times, die in 2022 in première gaat.

In zijn spoken word performances stelt hij sociaal-emotionele onderwerpen bij jongeren centraal. Jongeren zijn bij zijn voorstellingen en performances niet alleen de inspiratiebron, Guiot geeft de jonge acteurs ook een stem in het maakproces.

Daarnaast brengt hij in theatrale tekstinstallaties de kwetsbare mens in de volle breedte voor het voetlicht, van de vroege ochtend tot de late avond van het leven. 

Pascalle over haar werk:

Ik ben uitgesproken, enthousiast en zal niet snel een blad voor m'n mond nemen. Ik heb een grote liefde voor kunst en theater in de onconventionele ruimte. Een black box is leuk maar ik vind niets spannender dan kunst maken op locaties die er niet voor bedoeld zijn. Op die manier raak ik ook het publiek dat niet zo snel een theater of museum zou binnenstappen.

Het werk van Luit Bakker is maatschappijkritisch, heeft een grote dosis zelfspot en zoekt naar de kwetsbaarheid van haarzelf en haar publiek. Seksualiteit, gender en emancipatie zijn de thema’s van haar werk. Ze waant zich in deze wereld als queer en vrouw nog niet veilig genoeg en wil alles op alles zetten om dit te verbeteren. Ze speelt met ongemak door de toeschouwer op een scherpe en directe manier het gevoel te geven dat hij, zij of hen ook onderwerp is. Ze gebruikt absurditeit en zwarte humor om actuele thema’s op scherp te zetten.

Sinds 2004 maakt en speelt de Veenfabriek – met Muziek, Taal, Eten en Techniek – nieuw geschreven en gecomponeerde interdisciplinaire voorstellingen waarin alle zintuigen worden aangesproken. Het werk van de Veenfabriek is actueel, brutaal, speels en vernieuwend, en speelt in theaters en concertzalen en op locaties en festivals door heel Nederland en daarbuiten. De Veenfabriek is in 2004 opgericht door Paul Koek. Sinds 2020 is Joeri Vos artistiek leider, die in 2017 aansloot naast Paul Koek. Vos' werk bij de Veenfabriek wordt geroemd om de nieuwe manier waarop in een intuïtieve dramaturgie, muziek en tekst samenvloeien en elkaar versterken.

Actrice Ottolien Boeschoten (Toneelacademie Maastricht) is bekend van radio, tv, film en theater. Het grote publiek kent haar van het life radioprogramma Nachtzusters en het TV-programma Man Bijt Hond, waarvoor ze met een vaste groep schrijvers en acteurs dagelijkse sketches maakte. Gerold Guthman (HKU) is een fysiek en muzikale acteur en speelde bij diverse jeugdtheatergezelschappen zoals Max, Het Syndicaat, Beumer en Drost, Stella en Meneer Monster. Eerder zag je van het gezelschap in Theater Kikker de voorstelling Meis! – een live hoorspel op het toneel.

Sinds 2018-2019 is Zarah als vaste maker verbonden aan Productiehuis Theater Rotterdam waar ze Wholesale Destruction maakte. Being wrong and how to admit it is haar tweede voorstelling bij Productiehuis TR. Ze verhoudt zich tot hedendaagse politieke en sociale thema’s, maar blijft ver van een journalistieke of documentaire benadering. In plaats daarvan onderzoekt ze de sentimenten en driften die onder de oppervlakte van maatschappelijke debatten sluimeren. In een compositie van beelden, muziek, beweging en tekst creëert ze een intrigerende en soms surreële wereld waarin ‘de boodschap’ eerder gevoeld dan begrepen kan worden.

Na zijn bachelor Performance aan de Toneelacademie Maastricht heeft hij een master Fine Art aan het Central Saint Martins afgerond. Bij Bureau Betak heeft hij als Senior Designer modeshows ontworpen voor onder andere Dior, Calvin Klein, Raf Simons en Jacquemus. Sinds de oprichting van zijn eigen Studio heeft Vanderbroeck inmiddels toneelbeelden ontworpen voor onder andere Internationaal Theater Amsterdam en Het Nationale Theater, modeshows voor David Laport en Y/Project, live-sets ontwikkeld voor Yung Nnelg en Wende, tentoonstellingen vormgegeven in TENT Rotterdam en Modemuseum Hasselt. Lange tijd had Dennis niet de behoefte om zelf op het podium te gaan staan. Tot nu.

In 2019 creëerde Danielle (i.s.m. Alexandra Verschuuren) de voorstelling ‘Out of the blue’ als onderdeel van het jonge makers traject ‘One Night’s Dance’ bij Dansateliers. De choreografie was te zien op verschillende Internationale dansfestivals en choreografische wedstrijden waaronder de 14e Copenhagen International Choreography Competition (DK), de Rotterdam International Duet Choreography Competition (NL) en meer. ‘Out of the blue’ ontving onder andere de Juryprijs voor beste choreografie op het Festival 25Masdanza (ES). In 2021 maakte Danielle ‘Into the blue’, een voorstelling waarin dans en film naadloos gecombineerd wordt. Als onderdeel van deze productie maakte Danielle in coproductie met Korrel Film de dansfilm 'L'Heure bleue'. ‘L’Heure bleue’ werd onder andere geselecteerd te Cinedans Amsterdam.

Na zijn afstuderen in 2018 kreeg hij de Moving Forward Award en was hij artist in residence bij Dansmakers Amsterdam, waardoor hij het stuk Tremble kon ontwikkelen. Hij ontving de Young Art Support Award (2019) en de BNG Dansprijs (2020). In 2020 werd hij uitgenodigd om een stuk te maken voor het gezelschap Conny Janssen Danst.  Hij wordt nu ondersteund door ICK Artist Space.

David en Koen schrijven en spelen eigen teksten, worstelend met zichzelf, het publiek en hun inspiratiebronnen. Een theatrale rodeo waar de woorden je om de oren vliegen, want Antiklimax gelooft in de waanzin van het theater. Ze spelen het onspeelbare, gaan in therapie met de geschiedenis en steken de draak met repertoire. Ze kruipen in de riolen en rommelzolders van de westerse maatschappij, jagen op spoken uit het verleden en sleuren personages en ideeën naar het hier en nu. De canon als kringloopwinkel; bewerken en verwerken van ouwe meuk, op zoek naar nieuwe inzichten. 
 

Ann oogst veel succes in binnen- en buitenland en werd in Nederland meerdere malen genomineerd voor de Zwaan voor beste dansproductie I SOLO MENT (2009), Domestica (met Krisztina de Châtel, 2013), Accusations (2017) en Memory Loss (2020). Voor de voorstellingen Co(te)lette (2008) en The Black Piece (2015) won ze daadwerkelijk een Zwaan. Ann is regelmatig in Theater Kikker te zien.

Acteurs Jasper van der Heijden en Ronald Wolthuis zijn samen met muzikant Thanos Fotiadis Theatergroep Dender. Ze blazen herkenbare situaties op tot absurde proporties. Zo slepen ze het publiek mee in hun verwondering over de wereld.

Genevieve Murphy combineert in haar werk performance met beeldende kunst en hedendaagse klassieke muziek. Haar concepten zijn vaak gebaseerd op psychologie en handicap. Naast eigen werk heeft ze ook samengewerkt en opgetreden met beeldend kunstenaars, choreografen en producers en heeft ze internationaal getoerd met de in Londen gevestigde beeldend kunstenaar Martin Creed.
 

Naast hun werk als choreografen dansen ze samen en apart in stukken van het Utrechtse dansgezelschap De Dansers: Shake Shake Shake, Hold Your Horses, Hotelhierwaadaar, Hush, Lepeltje Lepeltje, Binnenbeest. Ook werkten ze onder meer voor Jasper Van Luijk, Staatstheater Kassel, Companhia Instavel, Compagnie Arkétip en Compagnie Karine Saporta.

Sinds een aantal jaar is Daniel niet alleen werkzaam als performer, maar ontwikkelt ze zich ook als choreograaf. Ze is vaak te gast bij Collective PRIME voor residenties en presenteert haar eigen werk regelmatig op verschillende dans- en performancefestivals.

Marta en Kim zoeken naar eenvoudige fysieke metaforen en werken die uit, waarbij ze toegankelijke beelden creëren met oog voor detail. Ze spelen met schijnbaar onmogelijke figuren die tot de verbeelding spreken, terwijl ze de fragiliteit van het mens-zijn nooit uit het oog verliezen. 

Espen Hjort (NO) is in 2016 afgestudeerd van de regieopleiding aan de Amsterdamse Hogeschool voor de Kunsten. Van 2016-2020 was hij als regietalent verbonden aan Theater Utrecht, waar hij de voorstellingen Casino Nonstop (2017) en Zwarte Lente (2020) regisseerde. Voor de periode 2018-2020 kreeg hij met Het Huis Utrecht de Nieuwe Makers-regeling van het Fonds Podiumkunsten toegekend, en maakte hij de voorstellingen My Heart Into My Mouth (2018) en Happy Together (2020, samenwer-king met Mees Borgman). Naast het regisseren schrijft hij toneelstukken: Zwarte Lente (2020) en witchmacbethforest (2021), en Landschap met radioactieve honden (2023)

Mees Borgman (NL) is in 2015 afgestudeerd van de Mimeopleiding aan de Amsterdamse Hogeschool voor de Kunsten en is sindsdien werkzaam als speler, maker en muzikant. Naast haar samenwerkingen met Espen Hjort heeft ze o.a. samengewerkt met Davy Pie-ters, Eline Arbo, Nicole Beutler, Moniek Merx, Ingrid Askvik en Jerzy Bielski en bij ge-zelschappen zoals het NNT, Theater Utrecht, Theater Rotterdam en MAAStd. Als maker creëerde zij eigen werk: Staat van Geluk, een solo circusvoorstelling over geluk, die speelde tijdens o.a. Festival De Parade en Festival Circolo, en maakte zij met haar moe-der de dansvoorstelling Ruimende wind. Samen met Espen maakte zij de voorstelling Happy Together, een voorstelling met haarzelf, haar vader, moeder en broer over de acrobatiek van het samenleven.
 

His work is about the effects of war and violence on humans, as well as the consequences for society.
‘ My themes are war, violence, and migration: themes that may be big and difficult for those who were born and raised in the safe Netherlands. But for me as an experienced expert, it is very different. They were part of my daily life. I want to start a conversation about this in the Netherlands and let them experience what this means for people who experience this day in and day out. I have been living in Amsterdam for two years now and I am located between the red and green zones. The war is still in me, but I now also know what security feels like. This strange combination is my inspiration.’

ENG
Billy Mullaney (USA) is an Amsterdam-based artist working in theatre, choreography, and performance art. His research focuses on representational practices in and of various sites of performance, the modes of spectatorship they conventionally engender, and how interventions in the former affect the latter. By rigorously embodying such interventions, Billy's work often foregrounds the physiological impact of movement and thought on the body, indexing the stakes of adhering too closely (or too successfully) to logics such as the attention economy or post-fordist production. This research has led him to experiment with forms ranging from quantum physics lectures and children's television shows to promotional trailers and tarot readings. Billy is an associate artist of TILT; he is also a lecturer, mathematics instructor, and an actor.

“Malou kan als geen ander met weinig woorden, middelen en mooie bewegingen de kinderen meenemen op een wonderlijke reis. [..] Haar voorstellingen zijn inhoudelijk sterk en hebben een hoge spelkwaliteit.” Ingrid Wolff – artistiek leider Festival 2 Turven Hoog.

Het werk van Hanneke is talig en transparant, met als uitgangspunt een tekst met autobiografische neigingen. De mensen op de vloer denken hard en diep na en leggen dat hele denkproces bloot door zichzelf voortdurend te bevragen, onderuit te halen en uit te lachen. Ze laat zich graag inspireren door schrijvers als Sheila Heti, Nicolien Mizee en Maggie Nelson.

de zAAk A is in 2019 opgericht door Annelies Appelhof. Annelies heeft zich sinds haar afstuderen ontwikkeld tot een eigenzinnige maker voor jeugd, oa. bij Theatergezelschap BonteHond. De eerste voorstelling van de zAAk A, Wie jij dAn wel niet bent, won de Berrie Heesen Publieksprijs 2021 van het Centrum Kinderfilosofie Nederland en stond op de shortlist voor de Berrie Heesen Vakjuryprijs. 
 

De producties van Orkater zijn energieke, muzikale, performatieve, montagevoorstellingen van uiteenlopende makers. Zij spiegelen en bevragen de tijd waarin wij leven, ieder op eigen wijze. Het gezelschap stemt hun werk af, zet het tegenover elkaar of verbind het. De voorstellingen zijn altijd anders, maar door hun ‘in your face’-inhoud en de hoogwaardige muzikale kwaliteit altijd met een sterke Orkatersignatuur.

Het werk van Mart is visueel, poëtisch en onbegrensd fantasierijk. Hij graaft dwars door de canon van beeldende kunst, film, klassieke muziek en literatuur en zet inspiratiebronnen op eigenzinnige en associatieve wijze naar zijn hand in theatrale collages. Mart gaat daarbij te werk als een componist en beeldend kunstenaar: met grote precisie, oog voor detail en muzikaliteit stemt hij beeld, geluid, tekst, licht en beweging op elkaar af. Zo ontwikkelen zijn voorstellingen zich tot zintuigelijke theatertrips, die aan de ratio voorbijgaan en rechtstreeks in de onderbuik raken.

De wens voor een harmonieuzere maatschappij loopt als een rode draad door het werk van Roshanak Morrowatian en haar dansgezelschap Rover. Onopgemerkte details, onzichtbare mensen en vergeten verhalen krijgen in haar choreografieën de hoofdrol. Interdisciplinaire voorstellingen waarin thema´s als identiteit, grenzen en belonging centraal staan. Als artiest zoekt ze naar de fysieke wortels van herinneringen en herdefinieert ze tradities en rituelen. 

Voor de voorstelling Polished ontving Morrowatian de BNG Bank Dansprijs. In 2020 ontving ze de Prijs van de Nederlandse Dansdagen, de landelijke stimuleringsprijs voor talentvolle, veelbelovende makers.

In seizoen 2021-2022 ging Mathieu zijn solovoorstelling Het waarom beantwoord in première. Na uitgebreid onderzoek naar het leven van zijn betovergrootvader, die een dichter en veelzijdig kunstenaar bleek te zijn, brengt Mathieu een ode aan zijn voorvader. G.G.T. Rustwijk (1862 - 1914) die leefde in Suriname in de periode net na de afschaffing van de  slavernij. Hoe meer Mathieu over hem te weten kwam, hoe meer hij zich met hem verbonden voelde. Toen Mathieu op Rustwijks theaterstuk Het waarom beantwoord stuitte, besloot hij de maatschappijkritische onemanshow opnieuw op de planken te brengen. Het waarom beantwoord werd geselecteerd voor Het Theaterfestival (2022), genomineerd voor de BNG Bank Theaterprijs(2022) en won de Toneelschrijfprijs (2022).

Bij het ontwikkelen van haar kenmerkende stijl, is Leocaria’s kennis van Curaçaos immaterieel erfgoed van grote invloed. Dit komt tot uiting in haar bekroonde korte film Imprenta (2021) en haar solovoorstellingen Ta(m)bu (2018) en de theaterversie van Sugar Coated (2017), die allen gemaakt werden binnen productiehuis Korzo.